تاب آوری

 پژوهشهای بیشماری رابطه تاب آوری را با بروز آسیب های اجتماعی و به ویژه اعتیاد نشان داده اند.
 پرورش کودکان در شرایط آسیب زا ( مانند ابتلای یکی از والدین به اعتیاد، اختلالات روانی ، ارتکاب جرم یا سایر آسیب ها و نیز از دست دادن یکی از والدین در کودکی ، پرورش در اجتماع فقر زده ، جنگ زده یا دچار بلایای طبیعی ، داشتن خانواده های آشفته و نابسامان و یا معاشرت کودک با دوستان ناباب)) ؛ احتمال آسیب دیدگی کودک را در بزرگسالی افزایش می دهد. بنابراین بهتر است برنامه های پیشگیرانه ، هدف خود را متوجه کاهش اثرات آسیب زایی این « عوامل خطر » کند و همه باید مواظب باشند که کودکان در معرض چنین عواملی قرار نگیرند.
 در نتیجه سعی می شود که :
1 - تماس بچه های سالم با بچه های آسیب دیده یا آسیب زا کاهش یابد.
-2 کودکان و نوجوان آسیب دیده شناسایی شده و به مراکز ویژه ارجاع یابند -3 به خانواده های نا سالم ، مجموعه ای از آموزش ها در قالب « بایدها و نباید ها» ارائه شود.
آیا پرورش کودک در شرایط آسیب زا به این معناست که او محکوم به سرنوشتی محتوم ( آسیب دیدگی ) است ؟
علاوه بر آن نتایج پژوهش های طولانی درباره ی تاب آوری نشان می دهد که در کودکان خانواده های معمولی ، میزان بروز آسیب در بزرگسالی مشابه جمعیت نرمال جامعه بود و سایر افراد آسیب ندیده نیز دارای وضعیت روانی اجتماعی معمولی در جامعه بودند.
اما درکودکان پروش یافته در شرایط آسیب زا میزان بروز آسیب در
بزرگسالی بیش از گروه معمولی و ( حدود30%) بود . 70% دیگر نه تنها
آسیب ندیده بودند که بلکه از نظر موقعیت اجتماعی و وضعیت روانشناختی در سطحی به مراتب بالاتر از گروه معمولی قرار داشتند!!
پس پرورش در شرایط آسیب زا ، لزوما به آسیب دیدگی نمی انجامد و بلکه ممکن است نتیجه ای کاملا بر عکس به بار آورد.به همین دلیل است که  می گوئیم  :
 بر چسب زنی به کودک - صرفا بخاطر پرورش در شرایط آسیب زایی که او هیچ سهمی در انتخاب آن نداشته است ممکن است آسیب زاتر از خود آن شرایط باشد.
 کودکان پرورش یافته در شرایط آسیب زا ، اما آسیب ندیده و بلکه رشد یافته ، حتما دارای ویژگی هایی هستند که موجب تاب آوری آنان شده است  0
* تاب آوری ، ظرفیتی ذاتی نیست بلکه  رفتار تاب آورانه اکتسابی است ..
تاب آوری ، در حقیقت فرایند زندگی است . فرایندی که در آن ، هر کس می تواند بر تنش ها و رویدادهای ناگوار غلبه کند.